Ένα ταξίδι

Παίρνω τον εαυτό μου από το χέρι για να κάνουμε ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι , μόνο που η διαδρομή του είναι προς τα πίσω.

Τώρα που είμαι «μεγάλη» θέλω να γυρίσω πίσω, βήμα-βήμα, να δω τη ζωή μου με άλλη ματιά. Να δω που άφησα τη μικρή Ελένη να περιπλανιέται, να δυσκολεύεται, να πονάει, να μην μπορεί να τα βγάλει πέρα. Να ζητάει και να μην έχει τη βοήθεια που χρειάζεται, την αυτοπεποίθηση ότι θα τα καταφέρει, τη δύναμη να πατήσει στα πόδια της, γιατί ήταν μικρή.

Ήταν μικρή και περίμενε να μεγαλώσει για να έχει και εκείνη την δύναμη να κάνει τα πράγματα όπως τα ήθελε και όχι όπως οι άλλοι, οι μεγάλοι, επέβαλαν να γίνουν.

Τώρα που είμαι «μεγάλη» και θέλω να έχω εγώ τον έλεγχο της ζωής μου, παίρνω την μικρή Ελένη από το χέρι να γυρίσουμε πίσω, να δούμε μαζί, και με τη σιγουριά της απόστασης, τι ήταν αυτές οι πληγές που ακόμα η μικρή Ελένη τις νοιώθει ότι υπάρχουν μέσα της και βγαίνουν σαν φαντάσματα και την πονάνε.

Το ταξίδι είναι μακρύ. Δεν μπορεί να γίνει σε μία ώρα, ούτε σε μία μέρα. Θέλει τον χρόνο του και την ηρεμία του. Θέλει η παρουσία να είναι όλη εκεί, στα βήματα προς τα πίσω. Δεν είναι εύκολη υπόθεση όμως αξίζει τον κόπο.

Πολλές φωνές θα βγουν από μέσα μου να μου πουν,’’ τι τα θες τώρα αυτά και τα σκαλίζεις’’, ή  ‘’που να γυρίζω τώρα πίσω’’, ‘’ότι έγινε, έγινε’’.

Όχι, δεν είναι έτσι. Έχω  αφήσει πίσω μου πολύ ενέργεια που την χρειάζομαι να είναι πάντοτε παρούσα στο εδώ και τώρα μου. Θέλω να νοιώθω ισορροπία και αρμονία μέσα μου. Θέλω το μικρό κοριτσάκι να μη ξυπνάει κλαίγοντας το βράδυ. Να μην μπαίνει  εμπόδιο στο δρόμο μου.

Η μικρή Ελένη, μικρή όπως ήταν, αξιολόγησε τότε κάποιες καταστάσεις και κάποια πρόσωπα με έναν διαφορετικό τρόπο. Ήθελε  αλλιώς να ήταν η ζωή της, αλλιώς οι εμπειρίες της, αλλιώς να της συμπεριφέρονταν οι γονείς και το περιβάλλον  της, ήθελε……… ήθελε…..

Τώρα, βήμα-βήμα, πηγαίνουμε προς τα πίσω. Εγώ η μεγάλη, ενήλικη Ελένη παίρνω την μικρή από το χέρι. Μπορώ να την φροντίσω και να την προστατέψω. Να την χαϊδέψω και να την κανακέψω.. Να την βοηθήσω να δούμε μαζί τα ωραία, τα καλά και να αφήσουμε πίσω, μια για πάντα, αυτά που μας πλήγωσαν. Να την βοηθήσω να μεγαλώσει, να μπορέσει να συγχωρήσει, να αποδεσμευτεί από τα φαντάσματα. Να έρθει η στιγμή, συνειδητά και με χαρά να γίνουμε ένα με αγάπη.

Να μπορώ να χαίρομαι σαν μικρό παιδί, να γελάω, να χορεύω, αλλά και να αντιμετωπίζω τη ζωή μου με σταθερότητα, υπομονή και υπευθυνότητα, σαν ενήλικη.

Ελένη Παπακωνσταντίνου