Ο κάπτεν Κέρκ και
ο μίστερ Σποκ είχαν παγιδευτεί πίσω από έναν αόρατο αλλά αδιαπέραστο τοίχο. Τον
φίλο τους τον δρ Μακόι τον χτυπούσαν αλύπητα μπροστά στα μάτια τους αλλά δεν
μπορούσαν να κάνουν τίποτε για να τον σώσουν. Ο Κερκ θύμωνε όλο και
περισσότερο. «Πρέπει να κάνουμε κάτι»! φώναξε. «Δεν μπορούμε να τον αφήσουμε να
πεθάνει ενώ εμείς καθόμαστε εδώ και κοιτάμε»!
Ο Σποκ, η φωνή της λογικής, μίλησε με σαφήνεια και
αποφασιστικότητα: «Ίσως υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, κάπτεν, αλλά δεν
πιστεύω ότι μπορεί να γίνει με τον τρόπο που σκέπτεσαι».
«Με ποιον τρόπο δηλαδή»;
«Αναρωτιέμαι αν αυτός ο τοίχος που μας σταματάει δεν
είναι ένα από τα δημιουργήματά σου».
«Τι είναι αυτά που λες, Σποκ;… Ξέχασέ το»!
«Αυτό το πεδίο δύναμης που μας σταματάει μπορεί να είναι
το αποτέλεσμα της άγριας συναισθηματικής ενέργειας που παράγεις. Φαίνεται ότι όσο
περισσότερο θυμώνεις τόσο ο τοίχος χοντραίνει. Ίσως αν χαλαρώσεις και δεν
υποφέρεις με τον πόνο του δόκτορα, ο τοίχος θα λεπτύνει και θα μπορέσουμε τότε
να πάμε να βοηθήσουμε το φίλο μας».
«Εντάξει Σποκ, αξίζει να προσπαθήσουμε. Τι θα κάνω»;
«Απλά βάλε για λίγο στην άκρη τα συναισθήματά σου.
Κατάλαβε ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε το δόκτορα ανησυχώντας γι αυτόν. Μπες
σε μια διαυγή νοητική κατάσταση όπου τα συναισθήματα δε θα σε εξουσιάζουν.
Πιστεύω ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος διαφυγής».
Ο καπετάνιος έκλεισε τα μάτια του και άρχισε να συμμορφώνεται
με την πρόταση του Σποκ. Καθώς το έκανε αυτό το πεδίο της δύναμης άρχισε να
λεπταίνει και να εξαφανίζεται.
«Δουλεύει, κάπτεν,… σε παρακαλώ συνέχισε», τον ενθάρρυνε
ο Σποκ.
Σε λίγα λεπτά ο τοίχος εξαφανίστηκε και το πλήρωμα
μπόρεσε να απελευθερώσει το σύντροφό του.
Από την περιπέτεια ΣΤΑΡ ΤΡΕΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου