με άλλη διάθεση

Ξυπνάω το πρωί 
με τόση κακή διάθεση που δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι. Τι νύχτα κι αυτή. Μάτι δεν έκλεισα. Τώρα ποιος σηκώνετε, ποιος πάει στη δουλειά, ουφ  πια βαρέθηκα . Να τα παρατήσω μου’ ρχετε και να  μην πάω πουθενά. Αλλά δεν φταίει κανένας άλλος εγώ η χαζή φταίω που ενώ δεν άξιζε, εκεί συνέχιζα σαν τον βλάκα…. Πονάει και το πόδι μου μ’ αυτά τα παλιοπάπουτσα που πήγα και αγόρασα και έδωσα ένα σωρό λεφτά.

 Πώς θα βγει και σήμερα η μέρα. Άντε να δούμε γιατί τον τελευταίο καιρό σ’αυτήν  την παλιοδιάθεση είμαι. Έχω παχύνει κιόλας και δεν με χωράει το παντελόνι. Τρώω  τρώω  και σταματημό δεν έχω.  Να δούμε που θα φτάσω να μη με χωράει η πόρτα.

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, τι μουντάδα είναι αυτή, πώς να έχεις κέφι να βγεις από το σπίτι. Ένα καλό δεν μπορεί να μου συμβεί και μένα.

Περπατάω στο δρόμο για να πάω να πάρω το λεωφορείο , έχω αργήσει  ήδη δέκα λεπτά και μόλις φτάνω στη στάση, το λεωφορείο φεύγει. Όχι θεέ μου όλη μέρα σήμερα θα πάει έτσι στραβά.

Ξυπνάω το πρωί
 και τεντώνομαι  νωχελικά  βγάζοντας το ένα πόδι έξω από τα σκεπάσματα. Καλημέρα, λέω στον εαυτό μου. Ξύπνα κορίτσι μου. Μια όμορφη μέρα σε περιμένει να την ζήσεις. Κατεβαίνω από το κρεβάτι ευχαριστώντας το σύμπαν για όλα τα καλά που έχω. Που μπορώ και βλέπω, που ακούω, που μπορώ να περπατάω, που υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που τους αγαπώ και με αγαπούν.

Ανοίγω το ραδιόφωνο και σιγοτραγουδώ καθώς ντύνομαι. Φέρνω στο νου τις δουλειές που έχω να κάνω και χαίρομαι που είμαι γερή και μπορώ να ανταποκρίνομαι στις υποχρεώσεις μου.

Βγαίνω από το σπίτι. Εκείνη την ώρα πηγαίνουν στο σχολείο τα παιδιά της γειτονιάς. Φωνές γελάκια  και νυσταγμένες  φατσούλες  χρωματίζουν τη μέρα μου ευχάριστα. Οι νεραντζιές και οι λεμονιές είναι φορτωμένα καρπό. Τι ωραία χρώματα που έχει ο χειμώνας. Ο κοκκινολαίμης και η σουσουράδα συμπληρώνουν την εικόνα. Πηγαίνω να πάρω το λεωφορείο. Είμαι χαρούμενη, είμαι ευτυχισμένη που υπάρχω. Είμαι ευτυχισμένη που ζω.

Ελένη Παπακωνσταντίνου