Δε δέχουμαι τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα,
πνίγομαι!
Την αγωνία τούτη βαθιά, αιματηρά να τη ζήσεις, είναι το δεύτερο χρέος.
Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει, μα
η καρδιά ,
αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και
χιμάει να ξεσκίσει το
δίχτυ της ανάγκης.
Να υποτάξω τη γης,
το νερό, τον αγέρα, να νικήσω τον τόπο και τον καιρό, να νιώσω με ποιους νόμους
αρμολογούνται κι έρχουνται και ξανάρχουνται οι αντικαθρεφτισμοί που ανεβαίνουν
από την πυρωμένη έρημο του νου, τι αξίαν έχει;
« ‘Ένα μονάχα λαχταρίζω: Να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από
τα φαινόμενα, τι είναι το μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει, κι αν πίσω
από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία.
Αν ο νους δεν μπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει
πέρα από τα σύνορα την ηρωικήν απελπισμένην έξοδο, να ‘ταν να μπορούσε η καρδιά
μου!
Μια προσταγή μέσα μου:
-Σκάψε! Τι βλέπεις;
-Ανθρώπους και πουλιά, νερά και πέτρες!
-Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;
-Ιδέες κι ονείρατα, αστραπές και φαντάσματα.
-Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;
-Δε βλέπω τίποτα! Νύχτα βουβή, πηχτή σα θάνατος. Θα ΄ναι
ο θάνατος.
-Σκάψε ακόμα!
Αχ! Δεν μπορώ να διαπεράσω το σκοτεινό μεσότοιχο! Φωνές
γρικώ και κλάματα, φτερά γρικώ στον άλλον όχτο!
-Μην κλαις! Μην
κλαις! Δεν είναι στον άλλον όχτο! Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά
είναι η καρδιά σου!
ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου