ασκητική τρίτο χρέος

Ο νους βολεύεται.  Θέλει να γιομώσει μ’ έργα μεγάλα

τη φυλακή του, το κρανίο.

Να χαράξει στους τοίχους ρητά ηρωικά, να ζωγραφίσει

στις αλυσίδες του φτερούγες ελευτερίας.

Η καρδιά δε βολεύεται. Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της,

φωνές ερωτικές αφουγκράζεται στον αγέρα.

Κι η καρδιά, γιομάτη ελπίδα, αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες.

Και σε μιαν αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες.

Μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη, έχασε πάλι την

ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας Φόβος.

Καλή η στιγμή, παράτα πίσω σου το νου και την καρδιά, τράβα μπροστά,

κάμε το τρίτο βήμα.

Γλίτωσε από την απλοική άνεση του νου που βάνει τάξη κι ελπίζει να

υποτάξει τα φαινόμενα. Γλίτωσε από τον τρόμο της καρδιάς που ζητάει

να βρει την ουσία.

Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα.

Τούτο είναι το τρίτο χρέος.

ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ