Για τα παιδιά

Να γράψω για τα παιδιά πρέπει πρώτα να βρω το παιδί που έχω εγώ μέσα μου,

για να θυμηθώ, να μη ξεχάσω………………….........................................................

Να θυμηθώ πως ήταν όταν εγώ ήμουν το μικρό παιδάκι που χαιρόταν και γέλαγε και έβλεπε όλον τον κόσμο μια αγκαλιά.

Να θυμηθώ  πως άνοιγα την αγκαλιά μου να αγκαλιάσω  τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου χωρίς φόβο, χωρίς ενοχές, χωρίς πώς και γιατί.

Να θυμηθώ πως κοίταζα τον κόσμο με τα μεγάλα  καστανά μου μάτια και ένοιωθα δέος για όλα τα πράγματα που έβλεπα για πρώτη φορά. Για το μεγάλο δένδρο που είχαμε στην αυλή και που αργότερα έμαθα ότι λέγεται κορομηλιά, για το χιόνι που έπεφτε και τα έκανε όλα με μιας άσπρα, για τα παιχνίδια που παίζαμε με τα άλλα παιδιά στη γειτονιά. Για τα παιχνίδια που δεν άξιζαν τίποτα γιατί ήταν πέτρες , ξύλα, παλιά κουρελάκια για να φτιάχνουμε τις κούκλες μας, όμως που για μας ήταν σπουδαία.

Να θυμηθώ, να μην ξεχάσω το παιδάκι που ακόμα είναι μέσα μου, που γέλαγε και ήταν ξένοιαστο, που χαιρόταν και έτρεχε και έπαιζε και έπεφτε και χτυπούσε και πάλι σηκωνόταν και  ξεχνούσε. Το παιδάκι που έδινε αγάπη χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα, χωρίς να φοβάται να δώσει, να αγαπήσει, να γελάσει, να χαρεί.

Να θυμηθώ την ασφάλεια που ένοιωθα στην αγκαλιά της μαμάς, στην αγκαλιά της οικογένειας. Ήταν η φωλιά μου, είχα τη θέση μου, κανένας δεν μπορούσε να με πειράξει.

Αυτό το μέρος τους εαυτού  μου δεν πρέπει να το ξεχνώ όταν θέλω να έρθω σε επαφή με ένα παιδί, να  επικοινωνήσω  μαζί του, να καταλάβω τι αισθάνεται, τι θέλει, τι χρειάζεται, τι ανάγκες έχει, όταν θέλω να είμαι γονιός όταν θέλω να είμαι δάσκαλος.

Δεν μπορείς να λες σε ένα παιδί ότι δεν το αγαπάς. Το αποπροσανατολίζεις, δεν το καταλαβαίνει, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Γιατί την αγάπη τη θεωρεί δεδομένη.

Μην του την παίρνεις γιατί δημιουργείς έναν ανασφαλή ενήλικα.

Δεν μπορείς να λες σε ένα παιδί ότι είναι χαζό, ηλίθιο, άχρηστο. Δημιουργείς  τις βάσεις για έναν ενήλικα που δεν πιστεύει στον εαυτό του.

Δεν μπορείς να πεις σε ένα παιδί να μην ονειρεύεται, ότι είναι φαντασιόπληκτο.

Του  αφαιρείς την μοναδικότητά του, το κάνεις να είναι εσύ ή να ψάχνει να βρει άλλα πρότυπα για να μοιάσει.

Μη κάνεις ένα παιδί  να νοιώθει ξένο στο σπίτι και στην οικογένεια. Ανοίγεις το δρόμο σε έναν έφηβο και έναν ενήλικα να ψάξει αλλού την αίσθηση του ανήκω. Σε  παρέες και εθισμούς που είναι καταστροφικοί.

Στέκομαι δίπλα σε ένα παιδί και το ακούω σαν ενήλικας να μου λέει:

Με βοηθάς σε παρακαλώ να μεγαλώσω, να αναπτυχθώ, να δημιουργήσω τη δική μου

προσωπικότητα.

Ελένη Παπακωνσταντίνου