Να λοιπόν που τώρα τρεις η ώρα το πρωί ξενυχτάω για το Θοδωρή. Είναι ο τρίτος της παρέας. Μεγάλωσε κι αυτός κι έχει απόψε έξοδο. Αρχίσαμε λοιπόν τα ξενύχτια. Να τον μεγαλώσουμε κι αυτόν περιμένοντας να γυρίσει από τις εξόδους , που όταν είσαι έφηβος, νομίζεις ότι σε κάνουν μεγάλο. Γίνεσαι μεγάλος όταν ξενυχτάς, όταν πίνεις ποτά, όταν καπνίζεις;
Όταν μεγαλώνεις καταλαβαίνεις ότι μεγάλος γίνεσαι για άλλα πράγματα στη ζωή, που όταν είσαι σ’ αυτή την ηλικία, ούτε που μπορείς να το σκεφτείς.
Ο πιο δύσκολος ρόλος στη ζωή είναι αυτός του γονιού. Μια περίοδος τόσο δημιουργική και τόσο υπεύθυνη. Τόσο δύσκολη και τόσο σκληρή. Το μυαλό να δουλεύει συνεχώς. Να σκέφτεσαι συνέχεια τα παιδιά. Πώς να τα μεγαλώσεις, πώς να τα θρέψεις, να τα ντύσεις, να τα σπουδάσεις, να τα προσέχεις μην πάθουν κανένα κακό.
Πολλά ξενύχτια έκανα για τα κορίτσια , πολλά απ’ ότι φαίνεται θα κάνω και για τον νεαρό. Δεν με νοιάζει που περιμένω όσο να μεγαλώσει και να αποκτήσει εφόδια στη ζωή του, αναλλοίωτα στο χρόνο και δύναμη στην ψυχή του. Τέτοια που να μπορεί να ξεπερνά τις δυσκολίες της ζωής.
Έξω ψιλοβρέχει. Απρίλης μήνας και δε λέει ο χειμώνας να φύγει.
Είναι που ο Θοδωρής είναι τώρα στη δύσκολη ηλικία της εφηβείας που με κάνει να γράφω γι αυτόν. Έχω ξενυχτίσει για τη Δέσποινα και για την Κατερίνα μου άπειρες φορές, πότε με νεύρα και πότε να παρακαλάω το Χριστό να είναι καλά.
Γονιός! Πόσο δύσκολο και συγχρόνως πόσο ωραίο πράγμα είναι. Να βλέπεις δίπλα σου νέοι άνθρωποι να μεγαλώνουν. Μικρά παιδιά να γίνονται μεγάλα, κοπέλες, αντράκια. Τι θαύμα.
Είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη που είμαι γονιός. Τώρα περιμένοντας τον τρίτο της παρέας, βλέπω μέσα μου ότι έχω μαλακώσει, έχω ωριμάσει σαν μάνα και έχω περισσότερη υπομονή. Μεγαλώνω και εγώ και βλέπω αλλιώς μερικά πράγματα.
Ημερολόγιο 12.4.2004Ελένη Παπακωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου