20 Φεβρουαρίου 2011

Για τα παιδιά

Να γράψω για τα παιδιά πρέπει πρώτα να βρω το παιδί που έχω εγώ μέσα μου,
για να θυμηθώ, να μη ξεχάσω………………….........................................................
Να θυμηθώ πως ήταν όταν εγώ ήμουν το μικρό παιδάκι που χαιρόταν και γέλαγε και έβλεπε όλον τον κόσμο μια αγκαλιά.
Να θυμηθώ  πως άνοιγα την αγκαλιά μου να αγκαλιάσω  τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου χωρίς φόβο, χωρίς ενοχές, χωρίς πώς και γιατί.
Να θυμηθώ πως κοίταζα τον κόσμο με τα μεγάλα  καστανά μου μάτια και ένοιωθα δέος για όλα τα πράγματα που έβλεπα για πρώτη φορά. Για το μεγάλο δένδρο που είχαμε στην αυλή και που αργότερα έμαθα ότι λέγεται κορομηλιά, για το χιόνι που έπεφτε και τα έκανε όλα με μιας άσπρα, για τα παιχνίδια που παίζαμε με τα άλλα παιδιά στη γειτονιά. Για τα παιχνίδια που δεν άξιζαν τίποτα γιατί ήταν πέτρες , ξύλα, παλιά κουρελάκια για να φτιάχνουμε τις κούκλες μας, όμως που για μας ήταν σπουδαία.
Να θυμηθώ, να μην ξεχάσω το παιδάκι που ακόμα είναι μέσα μου, που γέλαγε και ήταν ξένοιαστο, που χαιρόταν και έτρεχε και έπαιζε και έπεφτε και χτυπούσε και πάλι σηκωνόταν και  ξεχνούσε. Το παιδάκι που έδινε αγάπη χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα, χωρίς να φοβάται να δώσει, να αγαπήσει, να γελάσει, να χαρεί.
Να θυμηθώ την ασφάλεια που ένοιωθα στην αγκαλιά της μαμάς, στην αγκαλιά της οικογένειας. Ήταν η φωλιά μου, είχα τη θέση μου, κανένας δεν μπορούσε να με πειράξει.


Αυτό το μέρος τους εαυτού  μου δεν πρέπει να το ξεχνώ όταν θέλω να έρθω σε επαφή με ένα παιδί, να  επικοινωνήσω  μαζί του, να καταλάβω τι αισθάνεται, τι θέλει, τι χρειάζεται, τι ανάγκες έχει, όταν θέλω να είμαι γονιός όταν θέλω να είμαι δάσκαλος.
Δεν μπορείς να λες σε ένα παιδί ότι δεν το αγαπάς. Το αποπροσανατολίζεις, δεν το καταλαβαίνει, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Γιατί την αγάπη τη θεωρεί δεδομένη.
Μην του την παίρνεις γιατί δημιουργείς έναν ανασφαλή ενήλικα.
Δεν μπορείς να λες σε ένα παιδί ότι είναι χαζό, ηλίθιο, άχρηστο. Δημιουργείς  τις βάσεις για έναν ενήλικα που δεν πιστεύει στον εαυτό του.
Δεν μπορείς να πεις σε ένα παιδί να μην ονειρεύεται, ότι είναι φαντασιόπληκτο.
Του  αφαιρείς την μοναδικότητά του, το κάνεις να είναι εσύ ή να ψάχνει να βρει άλλα πρότυπα για να μοιάσει.
Μη κάνεις ένα παιδί  να νοιώθει ξένο στο σπίτι και στην οικογένεια. Ανοίγεις το δρόμο σε έναν έφηβο και έναν ενήλικα να ψάξει αλλού την αίσθηση του ανήκω. Σε  παρέες και εθισμούς που είναι καταστροφικοί.
Στέκομαι δίπλα σε ένα παιδί και το ακούω σαν ενήλικας να μου λέει:
Με βοηθάς σε παρακαλώ να μεγαλώσω, να αναπτυχθώ, να δημιουργήσω τη δική μου
προσωπικότητα.

Ελένη Παπακωνσταντίνου

12 Φεβρουαρίου 2011

εφηβεία

 το θαύμα …………………… και ο φόβος …………………………
Μία δύσκολη περίοδος της ζωής του ανθρώπου, είναι η εφηβεία. Την μία μέρα είσαι παιδί, χαρούμενο, γελαστό και  ξένοιαστο  και την άλλη μέρα, σαν κύμα κακοκαιρίας, απελευθερώνεται τόση ενέργεια που δεν ξέρεις τι να την κάνεις και πώς να συμπεριφερθείς.
Τη μια μέρα είσαι υπάκουο και υπομονετικό  παιδάκι και την άλλη μέρα σε ενοχλούν οι πάντες και τα πάντα και δεν δέχεσαι κουβέντα. Η διάθεση  αλλάζει. Το λεξιλόγιο αλλάζει, υπάρχει παράξενη και αδέξια συμπεριφορά.

Εφηβεία είναι μια μεταβατική περίοδος στη ζωή κάθε ανθρώπου. Κατά την εφηβεία τίποτα δεν μένει στην ουσία στη θέση του. Το άτομο αλλάζει εσωτερικά και εξωτερικά.
Απελευθερώνεται τόση ενέργεια που το παιδί δεν ξέρει πώς να τη διαχειριστεί.
Να προσθέσουμε  εδώ την ανάγκη που δημιουργείται εσωτερικά για ανεξαρτητοποίηση, απόκτηση αυτονομίας και ταυτότητας, τις προσδοκίες   από το ίδιο το παιδί και το περιβάλλον του για κοινωνική επιτυχία.

 Εργαλεία χρήσιμα κατά  την περίοδο της εφηβείας είναι:
Το παιδί να έχει υπομονή, προσοχή, αγάπη, αυτογνωσία, να μπορεί να χειρίζεται τις απογοητεύσεις και τις συγκρούσεις, να αρχίσει να γίνεται υπεύθυνο άτομο να  παίρνει το μάθημα που του δίνει η κάθε εμπειρία στη ζωή.
Να μπορεί να  επικοινωνεί με τους γονείς του. Να μιλάει  για τους φόβους του, τις ανασφάλειές του, τα σχέδιά του για το μέλλον. Να κατευθύνει  την  ενέργειά του σε σωματική άσκηση, χειρονακτική εργασία, εθελοντισμό.

Οι γονείς  να μπορούν να ακούσουν το παιδί χωρίς  να βγάζουν τους δικούς τους φόβους, τις δικές τους ανασφάλειες, τις δικές τους αγωνίες. Χωρίς  να το κρίνουν και να του δίνουν συνέχεια συμβουλές. Να υπάρχει αγάπη, αποδοχή της αξίας του εφήβου. Να μη ξεχνούν τα δικά τους  εφηβικά χρόνια. Να είναι δίπλα στα παιδιά τους ευέλικτοι, ειλικρινείς, ξεκάθαροι βοηθοί και οδηγοί .Να έχουν την δύναμη και τη θέληση να δημιουργήσουν το χώρο και τις προϋποθέσεις ώστε να μπορέσει ο έφηβος να απλώσει τα φτερά του, να μεγαλώσει, να μπει στον κόσμο των ενηλίκων χωρίς ανοιχτές πληγές, χωρίς προβλήματα.
Να δώσουν χώρο και χρόνο στον έφηβο να δημιουργήσει την δική του προσωπικότητα.

Το τέλος του ταξιδιού τελειώνει με επιτυχία όταν  ο έφηβος ξέρει να χειρίζεται την εξάρτηση, την ανεξαρτησία του, την αλληλεξάρτηση. Όταν έχει αυτοεκτίμηση, όταν ξέρει τα όριά του, όταν επικοινωνεί σωστά, αναλαμβάνει ευθύνες και ρισκάρει για το νέο, για το άγνωστο.

Ελένη Παπακωνσταντίνου