12 Σεπτεμβρίου 2013

Το νησί των συναισθημάτων

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί
στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες
τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω.
Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: "Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;"
"Όχι δεν μπορώ" απάντησε ο Πλούτος.
"Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα".
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε 
από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
"Σε παρακαλώ βοήθησέ με" είπε η Αγάπη.
"Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το
όμορφο σκάφος μου" της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
"Λύπη άφησέ με  να έρθω μαζί σου".
" Ω! Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου" είπε η λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
" Αγάπη, έλα προς τα εδώ. Θα σε  πάρω εγώ μαζί μου".
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από
τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στη στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που την βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
"Γνώση ποιος με βοήθησε;"
" Ο Χρόνος", της απάντησε η Γνώση.
" Ο Χρόνος;" ρώτησε η Αγάπη." Γιατί με βοήθησε ό Χρόνος;"
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
"Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η αγάπη".
Μάνος Χατζηδάκης