26 Μαρτίου 2012

ανήκω


Υπάρχουν κάποιες λέξεις, κάποια ρήματα που έχουν μέσα τους τέτοια ενέργεια που μπορούν να καθορίσουν ολόκληρη τη ζωή ενός ανθρώπου.
Η λέξη, το ρήμα ανήκω είναι μία από αυτές.
Το μικρό παιδάκι, το βρέφος , μέχρι την ηλικία των οκτώ μηνών νομίζει ότι η μητέρα του και το κάθε τι γύρω του, αλλά κυρίως η μητέρα, είναι προέκτασή του. Αργότερα  και σιγά- σιγά ξεκαθαρίζει ότι η μητέρα και οι άλλοι είναι διαφορετικά άτομα.
Μικρό και απροστάτευτο όπως είναι ζητάει την ασφάλεια και την προστασία στα άτομα που είναι δίπλα του, και είναι οι μεγάλοι. Αυτοί σίγουρα θα το προστατέψουν, θα το ταίσουν, θα το βοηθήσουν να μεγαλώσει. Είναι το αίσθημα της αυτοσυντήρησης που είναι πολύ ισχυρό μέσα του. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει να αναρωτιέται και να ψάχνει , πού ανήκει.
Ανήκει λοιπόν σ’ αυτούς. Αργότερα καταλαβαίνει ότι «αυτοί» είναι η οικογένεια, η οικογένειά του, που αποτελείται από τη μαμά, τον μπαμπά,  τα αδέλφια.
Ανήκει στην οικογένεια που το θρέφει, το φροντίζει, το προστατεύει, επικοινωνεί μαζί του, ακούει τους προβληματισμούς και τα όνειρά του,  μα κυρίως και πάνω από όλα , το αγαπάει.
Το παιδί μέχρι που να πάει στο σχολείο, αλλά και μέχρι να ενηλικιωθεί,  εκεί μεγαλώνει, χτίζει προσωπικότητα και χαρακτήρα με ασφάλεια . Ζει  μέσα στην οικογένεια που οι μεγάλοι είναι ώριμα και υπεύθυνα άτομα .
Προτάσεις και απειλές  όπως « δεν σ’ αγαπάω», «είσαι κακό παιδί», «να φύγεις», «με κούρασες», «σε βαρέθηκα», « είσαι βλάκας» αλλά και η έλλειψη  επικοινωνίας, η έλλειψη διαλόγου, η αδιαφορία  και συμπεριφορές που δείχνουν ανωριμότητα κάνουν το μικρό παιδί να μη θέλει να ανήκει  και να ζει με αυτούς « τους μεγάλους».
Αρχίζει να ψάχνει από το σχολείο ή από το περιβάλλον να βρει κάποιους που να μπορεί να ανήκει. Να επικοινωνεί μαζί τους, να το ακούνε, να μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα.
 Και βέβαια  είναι υγειές να δημιουργεί παρέες που ασχολούνται με τη γυμναστική, τη μουσική, την εκπαίδευση, και να θέλει να ανήκει σε μία από αυτές τις ομάδες που θα μπορεί να  έχει πρόοδο και ανάπτυξη.
Τι γίνεται όμως όταν μέσα από το περιβάλλον  βρίσκει παρέες που για να δείξουν ότι είναι μεγάλοι και μάγκες καπνίζουν, η κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών, κλέβουν ή δημιουργούν αντικοινωνική συμπεριφορά;
Το παιδί για να ανήκει  θα πρέπει να κάνει ακριβώς τα ίδια που κάνει και η ομάδα. Βάζει την παρέα  αυτή πάνω από όλους. Έχει απορρίψει την οικογένεια, σταματάει να επικοινωνεί. Και βέβαια τα  αποτελέσματα  όταν το παιδί μπλέξει με τέτοιου είδους ουσίες είναι καταστροφικά για όλους. Για το ίδιο, για την οικογένεια.

Ελένη Παπακωνσταντίνου

13 Μαρτίου 2012

Ζορμπάς



Εισαγωγή από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη : Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά
Πολλές φορές  πεθύμησα  να γράψω το βίο και την πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, ενός γέρου εργάτη που πολύ αγάπησα.
Στη ζωή μου, οι πιο μεγάλοι ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα ονείρατα. Από τους ανθρώπους, ζωντανούς και πεθαμένους, πολλοί λίγοι βοήθησαν τον αγώνα μου. Όμως, αν ήθελα να ξεχωρίσω ποιοι άνθρωποι αφήκαν βαθύτερα τ’αχνάρια τους στην ψυχή μου, ίσως να ξεχώριζα τρείς τέσσερεις: τον Όμηρο, τον Μπέρξονα, το Νίτσε και τον Ζορμπά.
Ο  πρώτος στάθηκε για μένα το γαλήνιο κατάφωτο μάτι, σαν το δίσκο του ήλιου, που φωτίζει με απολυτρωτικιά λάμψη τα πάντα. Ο Μπέρξονας  με  αλάφρωσε από άλυτες φιλοσοφικές αγωνίες που με τυρανούσαν στα πρώτα νιάτα. Ο Νίτσε με πλούτισε με καινούργιες αγωνίες και μ' έμαθε να μετουσιώνω τη δυστυχία, την πίκρα, την βεβαιότητα σε περηφάνια. Κι ο Ζορμπάς μ’έμαθε  ν’αγαπώ τη ζωή και να μη φοβούμαι το θάνατο.
Αν ήταν στον κόσμο όλο σήμερα να διάλεγα ένα ψυχικό οδηγό,γκουρού ,όπως τον λένε οι Ιντοί, γέροντα, όπως τονε λένε οι καλόγεροι στο Αγιονόρος, σίγουρα θα διάλεγα το Ζορμπά.
Γιατί αυτός είχε ό,τι χρειάζεται ένας καλαμαράς για να σωθεί: την πρωτόγονη ματιά που αδράχνει ψηλάθε σαιτευτά τη θροφή της. Τη δημιουργική, κάθε πρωί ανανεούμενη, αφέλεια, να βλέπει ακατάπαυτα για πρώτη φορά τα πάντα και να δίνει παρθενιά στα αιώνια καθημερινά στοιχεία, αγέρα, θάλασσα, φωτιά, γυναίκα, ψωμί. Τη σιγουράδα του χεριού, τη δροσεράδα της καρδιάς, την παλικαριά να κοροιδεύει την ίδια του την ψυχή, σα να’χε μέσα του μια δύναμη ανώτερη από την ψυχή, και τέλος το άγριο γάργαρο γέλιο  από βαθιά πηγή, βαθύτερη από το σπλάχνο του ανθρώπου, που ανατινάζουνταν απολυτρωτικό στις κρίσιμες στιγμές από το γέρικο στήθος του Ζορμπά. Ανατινάζουνταν και μπορούσε να γκρεμίσει, και γκρέμιζε, όλους τους φράχτες- ηθική, θρησκεία, πατρίδα- που άσκωσε γύρα του ο κακομοίρης, ο φοβητσιάρης ο άνθρωπος για να κουτσοπορέψει ασφαλισμένα τη ζωούλα.
 

2 Μαρτίου 2012

γονιός


Να λοιπόν που τώρα τρεις η ώρα το πρωί  ξενυχτάω  για το Θοδωρή. Είναι ο τρίτος της παρέας. Μεγάλωσε κι αυτός κι έχει απόψε έξοδο. Αρχίσαμε λοιπόν τα ξενύχτια. Να τον μεγαλώσουμε κι αυτόν περιμένοντας να γυρίσει από τις εξόδους , που όταν είσαι έφηβος, νομίζεις ότι σε κάνουν μεγάλο. Γίνεσαι μεγάλος όταν ξενυχτάς, όταν πίνεις ποτά, όταν καπνίζεις;
Όταν μεγαλώνεις καταλαβαίνεις ότι μεγάλος γίνεσαι για άλλα πράγματα στη ζωή, που όταν είσαι σ’ αυτή την ηλικία, ούτε που μπορείς να το σκεφτείς.
Ο πιο δύσκολος  ρόλος  στη ζωή είναι αυτός  του γονιού. Μια περίοδος τόσο δημιουργική και τόσο υπεύθυνη. Τόσο δύσκολη και τόσο σκληρή. Το μυαλό να δουλεύει συνεχώς. Να σκέφτεσαι συνέχεια τα παιδιά. Πώς να τα μεγαλώσεις, πώς να τα θρέψεις, να τα ντύσεις, να τα σπουδάσεις, να τα προσέχεις μην πάθουν κανένα κακό.
Πολλά ξενύχτια έκανα για τα κορίτσια , πολλά απ’ ότι φαίνεται θα κάνω και για τον νεαρό. Δεν με νοιάζει που περιμένω όσο να μεγαλώσει και να αποκτήσει εφόδια στη ζωή του, αναλλοίωτα στο χρόνο και δύναμη στην ψυχή του. Τέτοια που να μπορεί να ξεπερνά τις δυσκολίες της ζωής.
Έξω ψιλοβρέχει. Απρίλης μήνας και δε λέει ο χειμώνας να φύγει.
Είναι που  ο Θοδωρής είναι τώρα στη δύσκολη ηλικία της εφηβείας που με κάνει να γράφω γι αυτόν. Έχω ξενυχτίσει για τη Δέσποινα και για την Κατερίνα μου άπειρες φορές, πότε με νεύρα και πότε να παρακαλάω το Χριστό να είναι καλά.
Γονιός! Πόσο δύσκολο και συγχρόνως πόσο ωραίο πράγμα είναι. Να βλέπεις δίπλα σου νέοι άνθρωποι να μεγαλώνουν. Μικρά παιδιά να γίνονται μεγάλα, κοπέλες, αντράκια. Τι θαύμα.
Είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη που είμαι γονιός. Τώρα περιμένοντας τον τρίτο της παρέας, βλέπω μέσα μου ότι έχω μαλακώσει, έχω ωριμάσει σαν μάνα και έχω περισσότερη υπομονή. Μεγαλώνω και εγώ και βλέπω αλλιώς μερικά πράγματα.
Ημερολόγιο 12.4.2004
Ελένη Παπακωνσταντίνου